Όταν ο Αλβέρτος Αϊνστάιν Έγινε Σοφός
Αλβέρτος:
Αφιέρωσα όλη μου την ζωή για να βρω ένα πράγμα και, τώρα, λίγο πριν πεθάνω δεν μπορώ παρά να παραδεχθώ, κόρη μου, ό,τι δεν τα κατάφερα. Φεύγω με ένα μεγάλο παράπονο.
Κόρη:
Τι δεν κατάφερες, πατέρα;
Αλβέρτος:
Να βρω ένα σταθερό σημείο στο σύμπαν.
Κόρη:
Αχ! Πατέρα.
Γιατί δεν με ρώταγες όταν ήμουν μικρή.
Θα σου έλεγα.
Αλβέρτος:
Το ήξερες λοιπόν, τόσα χρόνια;
Κόρη:
Ναι! Όλα τα παιδιά το ξέρουμε!
Αλβέρτος:
Και τι είναι αυτό;
Κόρη:
Η αγάπη, πατέρα.
Η αγάπη που έχω εγώ για σένα.
Αλβέρτος:
Πόσο ανόητος είμαι, τελικά.
You may also like
